Ben seni öylesine sevdim ki!...
Ben senin inadına yaşama tutunduğun anki çırpınışını sevdim.
Ben seni gelecekteki teminatım olarak görmeden büyüttüm içimde ve yaşamımda!...
İstedim ki zor günlerimde başımı yasladığım omuz olasın!...
İstedim ki ''annem dediğinde'' içim titresin.
Ama!..İşte sözün bittiği yerdeyim şimdi
Şimdi annene olan sevginden bile emin değilim.
Hatayı nerede yaptığımı düşünüyorum.Çünkü ben yıllardır,önce kendimi suçlamayı öğrendim.
En son bana hediye verdiğin anneler gününü hatırlıyorum:İçimi acıtmıştın.
Elinde harçlıklarından biriktirip aldığın küçük bir çerçeve vardı.Hoşuma gitmişti.
''Al!...dedin bu çerçeveye kızının resmini koyarsın.''
Yıktın beni!:..Oysa ben kıskanmaman adına bebeğimi içimden geldiğince sevememiştim bile!..
İnanıyordum ki çevredeki insanlar neden oldular buna.''Bak işte iki erkekten sonra bir kız evlat,kız çocuğu başka olur, iyi ki doğurdun'' deyişlerini duymuş olmalıydın.Ama sana yıllardır bunun yanlışlığını anlatmaya çalıştım.Üstelik tam on yıldır hem sözle hem davranışlarımla bunları anlaman için uğraş veriyorum.
Olmadı beceremedim!...Derken bir uzmandan yardım almak istedim.Seni kaybetmemek için elimden gelen herşeyi yaptım.Ve hala da yaparım.
Sen beni kırsan da,en acı sözü söylesen de,senin saçının bir teli için dünyayı yakarım.
Ama ne yapayım içimin acımasına engel olamıyorum.
Bbekliğin geliyor aklıma!...Beş yıl boyunca yatağımda yatamadığım!..
Tam iki yıl kucağımda hoplatıp sabahladığım günler!...
Sadece güne mutlu başlaman adına daha henüz 6 yaşındayken,ranzanın üst katından sırtımda inişin ve seni öpücüklere boğmam.Gülüşüp,oynaşmamız!..Hepsi bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden.
Ben sana geleceğimin teminatı olasın diye değil,sevebilmek için emek verdim.SADECE SEVEBİLMEK!...
Ve sen bana öyle söz söyledin ki!...Yıktın geçtin.İçim feci şekilde acıyor!...
Annen olarak bir söz söyleme hakkımı kullandım sadece!...Karşılığında aldığım cevap''dilimin yılan gibi ''olduğu idi!...
Evet belki seni üzdüm affedersin.Ama benim modelim yoktu!...
Ben anne olmayı kitaplardan öğrendim.Ben anne olmayı içgüdüyle öğrendim.Hatalarım olabilir.
AMA BUNA RAĞMEN BEN BU SÖZÜ HAKETMEDİM.
Biliyorum gün gelecek bu sözlerinden dolayı pişmanlık duyacaksın.Ama inan bana o gün ben, bugünü unutmuş olacağım.
Bugün sadece içim acıyor o kadar!...
İnanıyorum yarın bu acı geçecek.
Ve inanıyorum izi bile kalmayacak.
Neden mi yazıyorum o halde.Çünkü ben bu davranışı haketmediğime inanıyorum.Sadece bu kadar!....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız benim için çok önemli.....
Lütfen;
bir :)) bile olsa yorumlarınız beni mutlu edecek..