Canım oğlu,kınalı kuzum;
Bugün Çanakkale şehitlerini yadettik yine hüzünle ve acıyla....
"Hey15'li türküsünün manasını dinledim sabah tv'de.....Ne acı geldi bana.Gözlerim doldu..Bu vatan ne zorluklarla esaretten kurtulmuş.Bunu şimdiki gençliğin anlamamasında bizim de payımızın olduğunu düşünüyorum.
Bugün öğle yemeğinde kardeşinle sohbet ettik bu konuda.Okulla ilgili konuşurken,"bugün yine konuşma vardı günün anlam ve önemini anlatan,ne kadar sıkıcıydı,donduk" deyiverdi...
"kızım" dedim "ben milli bayramların ve önemli günlerin değerini, okullarım bitip de kutlama adı altında yapılan işkenceler sona erdiği zaman anladım" deyiverdim..
Benim çocukluğumdan bu yana hiçbir şey değişmemiş bu konuda eğitimde...
Hava ya soğuktur ya da dayanılamayacak kadar sıcak.Çocuklar korunmasız bir şekilde hava şartları ile mücadele ederlerken bir de ayakta protokolü beklemeleri gerekir.Bu da yetmezmiş gibi zaten bildikleri ve ezberledikleri ama asla o anda dinlemedikleri konuşmaları dinler gibi görünürler..
Neden bu konuda reform yapılmaz,çocuklara konular güzel anılarla ve kendini dinlettirebilecek konuşmacılarla sunulmaz?
Yrışmalarla eğlencelerle neden süslenmez?Neden kendi fikirlerince bir tören düzenlenir yıllardır,Çocukların "bu töreni en güzel nasıl yapabiliriz" deyip de fikirleri alınmaz?
Aynıyollardan kendileri de geçtikleri halde neden bayramları çocuklara eziyet gibi sunarlar?
Oysa daha çoşkulu ve daha içtenlikle kutlanılası bayramlarımız var....
Bu anlayış ne zaman değişecek ve bunu kim değiştirecek?
Ne zaman çocuklar gerçek anlamda bayramlarımızın önemini kavrayabilecek ve tüyleri diken diken olmuş bir halde milli duyguyu yaşayabilecek?
İşte oğluşum bugünüm de bu düşüncelerle geçti.Ben gururluyum ve mutluyum.
Bu vatana hizmetten kaçmayan ve gözünü bile kırpmadan "ben askere gideceğim" diyen aslan gibi iki evladım var Allaha şükür..
Darısı diğer annelerin başına diyorum..
Bana bu gururu da yaşattığınız için varolun!....
Öpüyorum yanaklarınızdan...