Adı Süleyman'dı

Onun adı Süleymandı....

Kimmiydi?
İlkokul arkadaşım...Neden bende böylesi derin iz bıraktı?
Anlatacağım..
Biz ilkokulda çok iyi anlaşan üç kız arkadaştık.Öylesine iyi anlaşırdık ki,ne yapıp edip aynı sırayı paylaşırdık...
Paylaşmakla kalsak ya...Çocukluk işte..Konuşurduk derslerde..
Öğretmenimiz yaklarsa eğer ceza verirdi...
Cezamız da Süleyman'ın yanına oturmaktı...
İyi hal gösterdiğimizde de tekrar yerimize geçerdik.İyi hali çok çabuk gösterirdik, çünkü Süleyman'ın yanında asla oturmak istemezdik...

Bizim için bir travmaydı Süleyman...
Kulaklarının içi her zaman sapsarı,tırnakları uzun ve içleri simsiyahtı....Üstünü başını asla temiz görmemiştik...
O yaşta pislikten kaçılacağını belki de bize Süleyman öğretmişti...
Oysa babasının öldüğünü annesi ile birlikte yaşadığını bildiğimiz halde acımasızdık ona karşı...
Gerçi ben de babasız yaşıyordum o yüzden merhamet hissim devreye girmemiş olabilir ya neyse...
Arkadaşlarım da aynı tutum içerisindeydi.Ona belli etmemeye çalışıyorduk ama onunla aynı sırayı paylaşma tahammülsüzlüğümüzü öğretmenimize söylemekten de çekinmiyorduk..
Derken bir gün (o günün ehemmiyetini hatırlayamıyorum maalesef),Süleyman'ın annesini görünce
şokları yaşadık...
Annesi hali vakti yerinde,makyajlı ve 60'lı yıllarda lüks sayılabilecek kadar şık giyimliydi..Hatta yakasında kürkü bile vardı...Fakat tek kusuru o yaştaki çocuğa biraz yaşlı sayılabilecek bir anneydi..
Biz kendi aramızda yorum yaparak çocukla fazla ilgilenmediği kanaatine varmıştık...
Anne böyleyken çocuk nasıl bu kadar pis olabilirdi ki?

Öğretmenimize hep yalvarırdık
-lütfen bizi Süleyman'dan başkasının yanına yollayın....diyerek...
Belki öğretmenimiz de anlamadı nedenini...
Yalnızca bizdeki paniği ve azmi gördüğü için onun yanına yollamış olmalı muhtemelen...
Sonra Süleyman benim hayatımda hep bir travma olarak kaldı....
Çocuklarımı okula gönderirken kulakları ve tırnakları hep kabusum oldu......
Ve ne zaman kirli bir kulak görsem hep o günlerim aklıma geldi.......
Ve SÜLEYMAN...