nerede miyim.?

Dün yeni bir kursa başladım.Yıllardır rüyalarımı süsleyen,hayallerini kurduğum bir kurs...Hüsn-ü Hat kursu..
İçlerinde yaşça en büyük olan benim galiba..Ama ayrıca en istekli olanı da...
Nereden mi biliyorum?
Bir gece öncesinden.Rüyamda yarım saat kursa geç kaldım diye ne kadar çok üzülmüştüm...
Herkes çok zor olduğunu söyledi.İnanmadım.Kendi adıma yapılması gerçekten de çok zor olan şeyleri  de başarmıştım  oysa!..
Yani kimseye inanmadım açıkcası.
Ne var yani.Herkes yapmaya yanaşmaz,ancak uzaktan zor olduğunu söyler diye düşündüm.
Gidecektim,yapacaktım başaracaktım.
Bu kurs için ben üç yıl başvuruda bulunmuş ama açtıramamıştm.
Nihayet büyük gün dündü...
Hocamız harfleri yazmaya başlayınca Kuran okumayı bilmenin kafi olmadığını,Osmanlıca ile alakalı olduğunu anladım ilk derste...
Ayrıca kendimce Osmanlıca da öğrenmeye karar verdim böylelikle.
Ama nasıl başa çıkarım bilmiyorum...
Harfler öyle görüldüğü gibi kolay yazılmıyormuş meğer.Tam üç saatte elifi yazabildim o da mükemmel değil henüz.
Gerçekten de zormuş...
Ayrıca çalışma gerektiriyor.
Şimdi günde bir saatimi de ona ayırmam lazım
Yapmalıyım.
Ben öyle günlere gitmeyi pek sevmiyorum.
Konu komşuyuözlüyorum küçümsemiyorum aslında..
Ama ben gittiğim zaman benim de onları ağırlamam lazım.
Eşim serbest çalıştığı için bazen haftanın tamamını evde geçiryor.
O yüzden gün etkinliklerine katılamıyorum.
Ama evde oturmayı da sevmediğimden işte böyle kuslarla hem güzel vakit geçiriyorum,hem de sosyal bir çevre edinmiç oluyorum..
Tam dört yıldır devam ediyor benim bu serüvenim.
Aslında yoruluyorum da haftaın dört günü mesaiye gider gibi gitmekten.
Evde dört çocuk hadi ikisi büyk ama yine de yemek beklerler.
Temizlik ha keza.Zaten titiz de sayılırım az buçuk.Ama abartısız titizlerdenim Allahtan.
Çamaşır, tütü hepsi bana bakıyor.
Bir de dikiş kursum var.Çok keyif aldığım.
Ayrıca ders de çalışacağım.Ha unutmadan bu arada kitap da okumadan duramam.Gözlerime zarar vermekten çok korkuyorum.Çünkü glokomum da var.
Ama bir panik atak serüveni yaşadığımdan bu yana asla boş bir dakika geçiremiyorum.Bu bende o hastalığın bıraktığı bir iz olarak kaldı.
Yani boş durmamak terapi idi benim için.İlaçsız yendim panikatağı bu yüzden...
Elimde değil ne yapayım.
Sevgiler....