Arefe macerası

Dün.....
Dün benim için büyük gündü.Tamı tamına 27 yıldır gidemediğim bir mezarı ziyatet için yola çıktım dün...
O mezar annemin mezarı idi.
Yıllardır neden gidemediğime gelince,o kısmı benim için daha da acı.Tek suçlu trafikti..
Eşim yıllarca orada arabayı koyacak yer bulamayız.Kalabalıktır şimdi.Sen nasılsa okuyorsun onun için deyip üsteleyince de kızıyordu.
Ben yıllarca onun annesinin mezarına gittim.O annesinin mezar taşını temizlerken ben hep kendi annemin mezarını düşündüm...Zaten  iki kardeştik.Ben buradaydım ama uzaktım.Kardeşim ise zaten Türkiye'ye gelmeyeli o kadar uzun zaman oldu ki...
Birkaç gün öncesinden oğluma beni götürmesini söyledim.Doğma büyüme İstanbul'luydum ama İstanbul'dan çıkalı da 24 yıl oldu.Herşey öylesine değişti ki.
Bir de yakınlarımız her ne kadar İstanbul'da olsalarda hep kendi arabamızla gittik.
Neyse sağolsun oğlum tamam dedi.Karar verdik arefe günü gitmeye.
Arefe günü eşim hadi kalkın mezarlıkları ziyaret edelim deyince....
Dur orada dedim.Sen git annenin ziyaretine ben kendi anneme gideceğim.Neye mal olursa olsun...
Tamam dedi beraber gidelim.
Bak dedim eğer kızıp söyleneceksen eğer bana günü zehir edeceksen gelme dedim.Tamam dedi hiçbir şey demeyeceğim.
Aslında kötü insan değildir ama tahammülsüzdür.
Bir de benim içimde bu konunun ne büyük yara olduğunun farkında değildir.
Gittik saatlerce mezar aradık.
İşin ilginç kısmı hala bilgisayar sistemine geçmemiş olmaları.bir sürü defterlerde kayıt arandı bulunamadı.Başka mezarlara gittik taşları tek tek okuduk.Ama yok yok yok.Tam  beş saat mezar aradık.
Sonra bir yakınımı arayıp sordum.Onun tarifine göre gittik.Meğer yanlış mezarlıkta aramışız.
Doğru mezarlığı bulduk kayıtlarda mezarın ada numarasını öğrendik.yine de bulamıyoruz.Bir adam denk geldi o kalabalıkta birini mi arıyorsunuz diye sordu.
Anlattık derdimizi.Ben biliyorum dedi ve bizi götürdü.
Bulduk.
27 yıl sonra anneme kavuştum.Ayıp çok ayıp.Yuh olsun bana dedim.Kendimden utandım.Mezar terk edilmiş gibiydi.Her ne kadar aile kabristanı da olsa bakımsızdı.
Üzüldüm çok.En çok da adamın 5-6 yıldır kimse gelmiyor demesi koydu içime.
Bulmuştum.Uzaktan ruhu için okumak farklıydı.Oturdum allah kabul etsin bırakmak istemedim.Sonra da eşime dönüp.
Sen ne yaparsan yap... Ben her bayram buradayıım dedim..
İnşallah ömrüm oldukça gideceğim.Sağolsun eşim de tamam dedi.
Zorlukla ayrıldık oradan.
Hadi dedik bu taraflara gelmişken Yu'Şa hazretlerini de ziyaret edelim.
Allah kabul etsin gittik.
Dönüşte de iftara 10 dak. kala Beykoz'da meydanda iftar yemeği vardı.
Aslında daha önceleri hiç tasvip etmediğim bir durumu yaşamak istedim.Artık herkes toplu iftarın keyfini anlatıyordu.
Çocuklarımın tüm karşı çıkmalarına ve kameralardan utanacak kadar yüzlerini saklamalarına rağmen bu deneyimi yaşamak istedim.
Onlar sürekli mızmızlanıp durdularsa da beni kıramadılar.Zar zor yer bulup oturduk.Ezan başladığında masamızda su bile yoktu.Bekle bekle ne su var masada ne yemek...
Biraz daha bekledik ve bazı masalara sürekli servis verip durdular.Günahı boyunlarına görmedim ama ikinci servisi de mi aldılar diye düşünmeden edemedim.Bizim sıradaki masalara dönüp bakan bile olmadı.Sonra potokol hiçbir şeyden habersiz yerken.
Benim çocuklarım ve ben bir damla su bile bulup orucumuzu açamadık.
Eşim tutmasaydı gidip protokol masasından bir bardak su isteyecektim.
Yürü dedi boşver.
Orucumuzu açamadan su bile içemeden arabamıza bindik.Hepsi birden üzerime geldi haklı olarak gördün mü dediler al sana toplu iftar umarız artık merak etmezsin..
Yola  koyulduk.
Sonra güzel bir yerden yiyecek paketi yaptırıp kartal sahilinde sessiz sedasız oturup yedik.Eve geldiğimizde de ayaklarım tutmuyordu artık..
Ama gerçekten de çok sinirlendim.
Beykoz belediyesi organizasyonda sınıfta kaldı.
Ben ya ihtiyaç sahibi bir insan olsaydım.Çocuklarımla oraya gelmiş olsaydım.İzleyip de yiyemeselerdi bunun vebalini nasıl taşıyacaklardı.
Bir bardak su bile bulup orucumu bozamamışken arabalardan Allah kabul etsin anonsları yapılıyordu.
Ha bir de kameralar var.bizim masa boydan boya boş kaldığı için dolu masaları çekmeye giden şak şakçı kameramanlar...
Eğer orada sevap varsa Allah kabul etsin.Eğer vebal varsa ki var .Ben de benim ve çoocuklarımın aç kalmasının vebalini Allaha havale ediyorum.O kadar da kızgınım...
Herkese iyi bayramlar diliyorum...