Ayrılık

Dün yine ayrıldık minik kuşum.Sabah otelde kerdeşlerinle beraber son kahvaltınızı yaptıktan sonra acı gerçek suratımda şamar gibi şakladı.
Kardeşlerin üzülüyorlardı.Ben onlara "üzülmemelerini,sayılı günün çabuk geçeceğini" söyleyip,ağlamayı dahi yasakladım.
Çünkü; dedim ya,gözümle görmek rahatlığını anlamama yetti.
Sonra senden ayrıldık.Son fotoğrafını çekip vedalaşıp,yola koyulduk.Hava muhalefetinden dolayı,güzergah değiştirip,Eskişehir üzerinden gelmek zorunda kaldık.Bari dedik çocuklar Eskişehir'i görsünler.
Girmez olaydık.Bir İstanbul tabelası bulamadık.Merkezde resmen kaybolduk.Velhasıl'ı Eskişehir'i sevmedim.Nasıl bir belirsizlik anlayamadık.İnsan bir Adapazarı ya da İstanbul tabelası koymaz mı bir yere?
Sora sora,iki üç kez merkezde dolana dolana zorla yolu bulduk.
Neyse kazasız belasız eve vardık.Ama karayolları çok güzel çalışmış.Takdir etmek de lazım doğrusu.Ülkemde çok güzel yollar yapmışlar.Ama Afyon,Bilecik güzergahında kilometrelerce hummalı bir yol yapımı var ki müthiş.Kaç tane dağı delmişler,arka arkaya,kaç tane viyadük var..Bayıldık doğrusu.
Neyse iftara yetişemedik.Pamukova'da açtık orucumuzu.
Eve vardığımızda külçe gibiydik artık.Bazen 130,bazen de 140 ile geldik.Hiç aşağı düşmedik diyebilirim.Yine de gece saat 10' da evdeydik.Sen bizi yol boyunca defalarca aradın.
Bundan sonrası ya kısmet.En çok da senin bizlere yakın bir yere dağıtım olmanı diliyorum yüce mevladan.Anayım işte ne yapayım.Gönlüm hep hafta sonları seni görmekten yana.
Ama yine de rabbim hakkında hayırlısı neyse onu nasip etsin.Tüm askerlerimize, Rabbim sıhhat ve afiyet versin.Hayırlısı ile teskere almalarını nasip etsin.
Bugünlük bu kadar kınalı kuzum.
Seni çok seven ANNEN...