Canım oğlum bugün kaldığım yerden devam etmek istedim.İlk adımlarını anlatmak istiyorum hatırladığım kadarı ile.
Bir temmuz günü idi ve biz Ankaradaydık.Sen,ben, deden.Benim şimdi aramızda bulunmayan halamın evinde..
Seni yere bıraktım.Çünkü yerde dik durabiliyor,sıralayabiliyordun.Bir 10 adım uzağına gittim.
-Hadi gel oğlum,koş anneye...dedim.
Dedim ama inanamadım gördüklerime...Bir adım ,bir daha...İşte şimdi düştü düşecek dediğim o üçüncü adım....Yürüyordun artık....Daha bir özgürdün.
Artık belki de ilk defa bana ihtiyacın olmadığını hissetmenin keyfini yaşıyordun sen de.Gözlerindeki ifadeden ve çığlıklarındaki sevincinden anlaşılıyordu bu!...
Belki de ilk kez bu kadar gerçekçi bir şekilde birey olduğunu farkına varmıştın....
Ve o gün bugündür kendi ayaklarının üzerindesin çok şükür...
Umarım yaşadığın sürece de kendi ayaklarının üzerinde olursun....
Seni çok seven annen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız benim için çok önemli.....
Lütfen;
bir :)) bile olsa yorumlarınız beni mutlu edecek..