Kimse inanmayacak biliyorum ama ben yaşadığımı yazmak istiyorum kınalı kuzum..Sen doğduğun günden beri benim seninle konuşmadığım anım olmadı.Belki bunun meyvesi bilmiyorum ama sen beş aylıkken sadece iki kelimeyi tam da yerinde kullanabiliyordun."Anne gel".
Ne zaman yanından uzaklaşsam ağlayarak bunları tekrarlıyordun.Öğretilmiş çaresizlikti belki,Belki de bilinçliydin.Ama gerçek şu ki ben annelik konusunda donanımlı değildim.Senin yaptığın hiçbir hareketin normal ya da anormal olduğunun farkında değildim.
Yakınlarımın "herkese anlatma nazar değer" uyarılarından anlıyordum senin farklılığını.
Zaten on aylıkken hem yürüdün hem de konuşmaya başladın.Belki cümle kuramıyordun ama kelimelerle her şeyi anlatabiliyordun.
1,5 yaşındayken hayretler içerisinde bana kurduğun cümleyi unutamıyorum.
"anne havadan su akıyor!..............."
Aslında yağmur yağıyordu.