Canım yavrum;seni otogara bıraktığımız dünü anlatmak istiyorum kendi açımdan sana.
Saatler geçmesin o son dakika gelmesin istedim Allah biliyor.Ne çabuk geçti.Saat 2215 olunca haydi dedik.Amcaların,halaların,büyümene şahit olan komşularımız ve birlikte çok güzel vakit geçirdiğin o harika arkadaşların hep beraber yola koyulduk.Buza kesen havada büyük,küçük herkes tam bir saat rötar yapan otobüsü bekledik.
Başka askerler de vardı.Herkes kendi askerinin büyüklüğünü haykırıyordu.
Otobüsün gelip bindirmeye gelince sıra,arkadaşların elleri üzerinde "her şey vatan için" diyerek seni otobüse taşıdılar.
Diğer gurup da ""bu asker gidecek,geri gelecek" diye bağırıyordu.
O buz gibi havada,hep bir ağızdan İSTİKLAL MARŞIMIZI söyleyip,sizi yola koyduk.
Ben herkese ağalamayın diyordum.Ama en sonunda senin de gözlerin doldu farkettim.
Seni yola koyduktan sonra yaşlarımı salıverdim..
Sensiz ilk sabaha uyandım,sana,ağabeyine ve diğer askerlerimize dua ettim.
Bekledim bekledim sabah olmadı.Zaten üç saat uyuyamadım bile.Sen de uyuyamamışsın meğer..
En sonunda aradın ve iner inmez teslim olduğunu söyledin ya ben rahatladım o zaman.Artık emin ellerdesin.
Bu sabah en son moral gurubumuzu da yolcu ettikten sonra biraz daha ağladım.En kötüsü de ne biliyor musun eşyalarına bakamıyorum........
Geçecek inşallah dayanmalıyım dayanacağım.Bak ağabeyine nasıl da alıştım.Sana da alışacağım bu her annenin yaşadıkları.
Benim bir amacım da yazmayan annelerin duygularını okuyanlara iletmek zaten.
Gururluyum,vatana evlat yetiştirdim.
Hüzünlüyüm,senden ayrı geçecek günlerim,
Sabırlıyım,koskoca hayatta bir beş ay ne ki?
Tekrar görüşmek üzere kınalı kuzum....