Sünnetimiz var!....

Bu aralar bloğuma fazla giremiyorum.Yaz geldi.Okullar kapandı.Kızımın sbs sonuçları ve okul seçimi ve en önemlisi minik oğluşumun sünneti.
Pazartesi günü randevumuz var.Doğduğu hastanede sünnet olacak oğluşum.
Çok istemesine rağmen korkuyor garibim.Yanına bir kişi alacaklarmış.Benim yanında olmamı istiyor.Babası girmek istiyor.Ağabeyleri de öyle.
Aslına bakarsanız en çok ben hakettiğimi düşünüyorum.Canı her acıdığında "anne" diye bağıran bir çocuk tabii ki doğal olarak sünnetinde de yanında görmek ister annesini.
Ben elimden geleni yapacağım.
Sünnet elbisesi çok yakıştı.Herkese yavrusu güzel gelir....Benimki de bana bir başka güzel geliyor.
Düğün yapmayacağım.
Yıllar geçtikçe,insanlar değişime uğradıkça ben yerimde saydığımı düşünüyor ve insanların açgözlülüğünü anlayamıyorum maalesef.
Yıllar öncesi sünnet düğünleri  nasıl mı olurdu?
Yokluk yıllarıydı.Savaşı yaşamış bir ecdadın torunu olarak aşırıya kaçmamayı öğretmişlerdi bize.
Eğer sünnet olan kişi yakın akraba ise bir altın takılırdı.Biraz uzak ise aşırıya kaçmamak şartı ile para verilirdi zarfla.
Eğer konu komşu ise atlet,iç çamaşırı ya da oyuncak türü şeyler hediye paketi yapılıp verilirdi.
Bu da insanların bütçesini sarsmazdı.

Oysa günümüzde abarta abarta insanlara külfet haline getirildi düğünler.
Artık uzak yakın,konu komşu altın takmak zorunda kalıyorlar.Bu da bir yük bindiriyor ki insanların bütçesine ,bakıyorsunuz düğünlerde,herkes eşit herkesin tuzu kuru.
İçi seni dışı beni yakar hesabı......
Kimbilir nelerden vazgeçerler insanlar o altını takabilmek için.
Sırf işte bu yüzden...
Kimse zor durumda kalmasın,kimse altın takmak zorunda hissetmesin kendini diye düğün yapmıyoruz.
Sadece onun doğumuna ve büyümesine şahitlik etmiş insanları biraraya toplayıp evimizde mevlit okutup,yemek vereceğiz.
Hal böyleyken bile emin olun utanıyorum "sünnetimiz var" demeye.O hale getirdiler psikolojimizi sünneti ticarete çeviren insanlar.....