dişim......

Bugünlerde bir üzgünüm ki sormayın.Geçen yıl yaptırdığım dişlerimle rahata ermiştim.Bir yıldır sorunsuz bir dişim vardı.Altta çıtçıtlı idi dişlerim.Akşamları çıkarıyordum çocuklarımın midesi kaldırmıyordu görmeye.O yüzden bir peçete arasında muhafaza ediyordum.
Koyduğum yer hep aynıydı.O gün bir gariplik vardı ama çözemedim.Temizlik yapmıştım..Akşama doğru farkına vardım.Toz alırken koyduğum yerde yoktu peçete.
Sonrasında dişim diye bağırdım.
Benim işgüzar büyük oğlum içindeki ağırlığın farkına bile varmamış.."çöpe attım ben o peçeteyi" dedi.Bir anda başımdan aşağı kaynar sular döküldü.Yapım aşaması beni dertli etmişti.Gide gele mükemmel bir diş yaptırmıştım ve bir yıl sefasını sürdükten sonra elimden uçuverdi...
Moral sıfır...
Evdeki herkes gitti milyarlar deyip geziyor.Benim derdim başka..Canım sıkkın..
Minik oğluşum yanıma geldi ağlamaklıydı.
-Ne oldu oğlum, ne bu hal......dedim...
-Sen nasıl yemek yiyeceksin aç kalacaksın deyip ağlayıverdi.
İşte belki de benim beklediğim tek yaklaşım buydu.Herkes maddi olarak yaklaşırken benim canım oğluşum beni düşünmüştü.
Ne kadar doğal...
Susturmak için; yerim oğlum ağzımda diş var daha ...dedim.
Kalan dişle yarı çiğneyip yarı çiğnemeden yutmak zorunda kaldım oğluşum üzülmesin diye..
Canım yavrum benim.......