içimden geldiği gibi...

Onu ilk tanıdığımda pek hoşlanmamıştım.Kurs arkadaşımdı,çok konuşuyordu ve fazla yardım  istiyordu.
İşimiz var dedim kendi kendime.
Ben zaten ilk izlenimlerimde genellikle yanıldığım için önyargılı davranmamayı seçerim.
Fakat resmen önyargılı olabilmem için kışkırtıldığımı düşünmüştüm o gün.
Sonraki günler onun o çok konuşmasına alıştığımız gibi,içinde asla kötülük barındırmadığını ve çok iyi niyetli olduğunu çözmeye başlamıştım.
Hayatındaki olumsuzlukları hep olumlu düşünceyle yenmeyi başarmıştı.
Çalışma hayatı olmuştu...
Sonrasında yıllarca alzeimer hastası annesini bakmıştı.Ufak tefek hastalıklarla mücadele etmişti.
Ben onu herşeye rağmen güçlü bir kadın olarak tanımıştım zaman içerisinde.
Sonra dün ona pazar alışverişi yaparken rastladım.Yıkılmıştı sanki..
Çok bitkindi.Sormakla sormamak arasında gidip geldim.
Ama sormasam da o söyleyecekti besbelli.
"Kötüyüm" dedi bir avazda.
Hem de çok kötü....
Torunu rahatsızdı
"eyvah" dedim içimden
Ama o
"Kocam" dedi
"Kocam kanser,mide kanseri"
"Peki" dedim "ilerlemiş mi?"
"dördüncü evre" dedi
Ne olduğunu anlamasam da kötü olduğunu anladım yüzündeki ifadeden.
Üzüldüm çok üzüldüm.Çünkü o eşini farklı severdi.
Arkadaş olabilmeyi başarabilmiş ender çiftlerden biriydiler.
Hiçbir zaman şikayet etmedi.
Hep olumlu yanlarını,kendisine ev işlerinde ne kadar yardımcı olduğunu anlattı.Anlayışını,onurunu ,gururunu..
"ne olur dua et bizim için" dedi ve  uzaklaştı.
Mübarek cuma günü Allah yardımcınız olsun,mücadele gücünüzü arttırsın.Umarım bu hastalığı yenersiniz birklikte..Ve umarım bir gün tekrar karşılaştığımızda
İYİYİM VE ÇOK MUTLUYUM dersin canım arkadaşım..